Tututu odkrywa (nie)zwyczajność
Zupełnie nowe wydawnictwo i pierwsza książka, o której już od momentu wyjścia z drukarni, bardzo dużo mówiło się w mediach. Założeniem wydawcy było to, aby tworzyć ekologicznie i pięknie, a zatem jest ona dopracowana pod każdym względem. Certyfikowany papier, najlepszej jakości oprawa i klasyczne, utrzymane w stylu retro ilustracje, uzupełnione uroczym rysunkiem wewnątrz okładki, na wzór mapy Stumilowego Lasu Kubusia Puchatka, składają się na publikacje niezwykłą. Myśl przewodnia wydawnictwa Pactwa brzmi: “Zachwyć się i… poznaj literaturę jeszcze piękniejszą.”, a więc i tekst jest znakomicie dopracowany-głęboki, ale klarowny i trafiający w sedno, bez zbędnych ozdobników i nic nie wnoszących rozwinięć.
Bardzo lubię książkę “Piaskowy Wilk”,Asy Lind, a powieść “Tututu” zdaje mi się rodzimą odpowiedzią na tę właśnie szwedzką historię. I nie ma w tym nic złego, bo oby jak najwięcej takich ciepłych, filozofujących i mądrych opowiadań dla małych czytelników.
Pani Anna Świątek stworzyła cudną bohaterkę, jaką jest mała dziewczynka, która nie boi się marzyć, i nie boi się zadawać trudnych pytań oraz uczyć na własnych błędach. Na owe pytania bardzo mądrze i często nie wprost (tak, jak to miał w zwyczaju Piaskowy Wilk) odpowiada Dziadek, a pomysłów do eksperymentowania i popełniania błędów dostarcza Bato, chłopiec mieszkający po sąsiedzku.
Opowieść snuje się wolno, jest ciepła i cudowna jak błogie dni lata, które opisuje. Oczyma wyobraźni widzimy małe wiejskie domki dwójki przyjaciół, barwne łąki i promienie słońca między drzewami w sadzie. Czytając tę książkę, przywołujemy z pamięci zapach letnich owoców, łąkowych kwiatów i świeżych plastrów miodu z pasieki, bo taka właśnie jest sprawczość tej literatury. Pięknie się to czyta. Autorka wcale nie zmyśliła jakiejś historyjki dla dzieci, ale ujęła w słowa własne wspomnienia z dzieciństwa, te trudne do nazwania odczucia, które nieczęsto pojawiają się niestety już w dorosłym życiu. Dzięki temu, nasze szkraby mogą doskonale utożsamić się z bohaterką i uczyć od niej, a właściwie od jej Dziadka:). Dorosły czytelnik może natomiast zanurzyć się znów w krainę obrazów i zapachów zapamiętanych podczas wakacji spędzanych w dzieciństwie na wsi, gdy pełen słońca dzień był długi jak cała wieczność, każde spotkanie ze światem było przygoda, kromka chleba mogłaby Stanowic całodniowy posiłek, gdyby dzięki temu nie trzeba było tracić czasu na obiad, a garść czereśni z drzewa była największym skarbem.
Książka „Tututu” jest również zbiorem pewnego rodzaju filozoficznych przypowieści, które nie narzucają konkretnej postawy, ale jednak bardzo dają do myślenia, rozbijają pewne schematy. Bo czy na przykład każde nasze zwierzątko musi mieć imię? I czy nasz kot, który włóczy się po okolicy całymi dniami, a pojawia się w domu głównie w porze jedzenia, już nas kocha, czy raczej wypadałoby przywiązać go sznurkiem, aby był przy nas stale? I czy znaleziony na trawie mały żuczek chciałby być przez nas hodowany w słoiku? Czy powodem, dla którego nie szukamy kwiatu paproci być może nie jest fakt, że nie wierzymy w jego istnienie, a raczej strach przed tym, że go jednak znajdziemy, a więc nie będzie już cudem, czyli czymś niemożliwym, co się jednak dzieje? Nie zawsze też w głębi duszy nie znajdujemy przyjemności w czynnościach, o których twierdzimy, że nie są przez nas lubiane, bo czy aby np. sprzątanie nie okazuje się często doskonałą zabawą w ‘poszukiwanie skarbów’?
Odpowiedzi na te i inne jeszcze pytania próbuje znaleźć mała dziewczynka, a my możemy zastanawiać się razem z nią. Najważniejsze jednak, że przy okazji lektury pozwalamy sobie na otwarcie w głowach tych właśnie drzwi, które uwalniają od pewności i niepodważalności naszych poglądów. Niech nasze dzieci uczą się myśleć samodzielnie, a takie książki z pewnością w tym pomagają! Uczą również uważności na świat, dzięki czemu staramy się być w danej chwili tu i teraz, czerpać z niej tyle szczęścia, ile to możliwe, bo każde doświadczenie nas rozwija.
Nic bardziej mylącego jednak, jeśli pomyślimy, że książka ta jest wyłącznie ‘mądrościowa’ i poważna. Dużo w niej bowiem również humoru i szalonych pomysłów rodem z opowieści Astrid Lindgren. Do moich ulubionych historii należy na przykład ta, w której Tututu pewnego dnia stwierdza, że najbardziej na świecie pragnie mieć włosy długie do samej ziemi, a powinno to nastąpić jak najszybciej. I wtedy do akcji wkracza Bato, który zawsze w takich momentach bardzo chętnie przychodzi z pomocą. Dzieci oczywiście są przekonane, iż włosy, tak jak rośliny, należy hodować, a więc posypują je obficie nawożoną ziemią i podlewają wodą z deszczówki, co już zdaje się być dość niefortunnym pomysłem w oczach dorosłych. Idą jednak krok dalej i gdy ten zabieg nie przynosi rezultatów, postanawiają obciąć je całkiem i zasadzić kępki w grządkach w ogródku, obok marchewek. Możemy się tylko domyślać, co z tego wyniknie:)
Polecam lekturę i mam nadzieję, że zarówno mały, jak i duży czytelnik odkryje dzięki niej, że każdy zwykły dzień jest przecież tak bardzo piękny i tak inny od poprzednich, że aż (nie)zwyczajny.
